Kim Jesteśmy
SIOSTRY FELICJANKI oficjalnie znane jako ZGROMADZENIE SIÓSTR ŚWIĘTEGO FELIKSA Z KANTALICJO TRZECIEGO ZAKONU REGULARNEGO ŚWIĘTEGO FRANCISZKA Z ASYŻU (CSSF) to instytut zakonny na prawach papieskich, którego członkinie składają profesję publicznych ślubów czystości, ubóstwa i posłuszeństwa i podejmują ewangeliczny sposób życia we wspólnocie. Celem Zgromadzenia jest współpraca z Chrystusem w duchowej odnowie świata. Jako Zgromadzenie apostolskie, Siostry Felicjanki spełniają swoją misję w Kościele poprzez kontemplację i działalność apostolską.
Zgromadzenie narodziło się w dziewiętnastowiecznej Polsce, która przestała istnieć jako państwo w 1795 roku, kiedy to Rosja, Prusy i Austria podzieliły polskie ziemie między siebie. Dodatkowym bodźcem dla powstania Zgromadzenia był więc ból i rozpacz Polaków, biednych i doświadczonych przez dzieje i okupanta.
Jak Rozpoczęłyśmy
Jednakże prawdziwa historia Sióstr Felicjanek ma swój początek w życiu i charyzmacie Błogosławionej Marii Angeli Truszkowskiej i swoją kontynuację w historii pierwszych jej naśladowczyń.
Pierwsze felijcjanki prowadziły życie skoncentrowane na modlitwie i apostolacie, co odnotowują pisma powstałe u zarania Zgromadzenia. Do dzisiaj trwa ten duch: ponieważ początki związane były z dziełami miłosierdzia, również obecnie stanowią one ważną część felicjańskiego powołania.
Sieroty, ubogie kobiety, i niepełnosprawni gromadzili się wokół sióstr. Odpowiadając na potrzeby Kościoła, biskup zawierzył im kierownictwo świeckich tercjarek oraz prowadzenie katechumenatu dla kobiet. Powierzono im także opiekę nad domem pokutnic oraz schronisko dla bezdomnych.
Były wezwane do służby chorym w ich domach i w szpitalach, oraz do odwiedzania więźniów. Opiekowały się rannymi obydwu stron podczas krwawej wojny. Kierowały wiejskimi ochronami, gdzie uczyły i opiekowały się dziećmi oraz dokształcały dorosłych w zakresie religii oraz zajęć praktycznych. Wiele bractw dołączało się do nich. Indywidualne osoby, pragnące uczestniczyć w nabożeństwach szukały u sióstr porady. Zrozumiały przeto, że nie wypada im obierać sobie samym żadnego wyłącznego rodzaju poświęcenia, ale powinny być gotowe do wszystkiego na większą chwałę Boską. Nie powinny zatem Siostry odstępować w duchu od pierwotnej gotowości na wszystko, bo w ich rodzaju życia takie usposobienie jest niemal konieczne. (Pamiętnik Zgromadzenia)