Żyjąc naszym duchowym dziedzictwem
Ukształtowane przez Ewangelię i posłane przez Kościół dajemy ciągle nowy wyraz założycielskiej wizji i charyzmatowi błogosławionej Marii Angeli. (Felicjańskie Formacyjne Określenie Wizji.)
Pragniemy żyć naszym duchowym dziedzictwem obejmując charyzmat błogosławionej Marii Angeli i krocząc śladami umiłowanej przez nią tradycji franciszkańskiej: żyć Ewangelią w sprawiedliwości i prawdzie, promieniować radością żyjąc w ubóstwie i prostocie, przemieniając się w Chrystusa przez kontemplację i osobiste nawrócenie, trwać w pokucie pielgrzymując w wierze i dzielić się wzajemnie naszymi różnorodnymi darami we wspólnocie oraz z naszymi braćmi i siostrami.
Skoncentrowane na Eucharystii
Eucharystia jest sercem naszego konsekrowanego życia i najcenniejszym skarbem duchowego dziedzictwa. Nasze życie w Chrystusie wzrasta i ubogaca się w świętej Liturgii. (Odpowiedź na Miłość, Konstytucje Sióstr Felicjanek)
Eucharystia jest centralnym elementem naszej wiary. Jak błogosławiona Maria Angela uznajemy, że jest ona sercem naszego konsekrowanego życia. Jako wspólnota, codziennie uczestniczymy w Ofierze Eucharystycznej. W miłości i dziękczynieniu adorujemy Chrystusa w Jego sakramentalnej Obecności. Bardzo cenimy codzienne wystawienie Najświętszego Sakramentu. O ten przywilej niestrudzenie starała się, już po odstąpieniu od czynnego zarządu Zgromadzeniem, Maria Angela. I tak, od roku 1881, dzienne wystawienie i adoracja Najświętszego Sakramentu stały się rzeczywistością wszystkich felicjańskich domów prowincjalnych. Tradycja ta ma swą nieprzerwaną kontynuację do dnia dzisiejszego, z wyjątkiem krótkich okresów w prowincjach europejskich, spowodowanych wojną. Nasze nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu znajduje swój wyraz w różnych formach pobożności Eucharystycznej.
W sakramentalnym spotkaniu z Chrystusem doświadczamy Jego miłości. W odpowiedzi na nią, staramy się kochać. Nasza miłość do Boga i drugiego człowieka znajduje swoje źródło w Eucharystii. Stajemy się Eucharystią; stajemy się Jezusem dla innych. Oddajemy im należny szacunek ze względu na ich osobistą godność, akceptujemy ich, troszczymy się o ich dobro i służymy im z bezinteresownym poświęceniem.